Ευχαριστώ θερμά τον άξιο πατριώτη και πρωτοπόρο δημοσιογράφo κ. Κιάρη Γιάννη, που πρόβαλε το βιβλίο μου αμέσως με το που πρωτοκυκλοφόρησε∙ που ανέδειξε ήδη κάποια από τα μυνήματα του συγγραφέα∙ που αντιλήφθηκε από την αρχή ότι μυρίζει ΚΩ, αν και δεν κατονομάζεται στο βιβλίο.
Είναι αλήθεια ότι οι χαρακτήρες των ηρώων του βιβλίου θυμίζουν ανθρώπους οικείους, σαν να είναι γνωστοί στους μεγαλύτερους από μας, καθώς κάπως έτσι ήταν οι άνθρωποι τότε στο ξεμύτισμα της δεκαετίας του ’60∙ αλλά και στους νεότερους δείχνουν καταστάσεις πιο κοντά στις μέρες μας, στην αρχή του 2010 που διαπραγματεύεται επίσης το βιβλίο. Γιατί δίχως την πυξίδα του παρελθόντος, μπορεί να είναι άστοχη η σκόπευση του μέλλοντος.
Γι’ αυτό, η ανακατασκευή αυτή του χρόνου θεωρήθηκε χρήσιμη∙ και γίνεται πιο αποτελεσματική, όχι τόσο με ατόφια υπαρκτά πρόσωπα – το βιβλίο άλλωστε δεν είναι περιοριστικό ιστόρημα, αλλά ευέλικτο μυθιστότημα – όσο με χαρακτήρες πολυσύνθετους, χαλκευμένους με τον αναγκαίο τρόπο, ώστε να παραπέμπουν όλοι μαζί σε μια συλλογική συνείδηση της κοινωνίας τους, όπως μας προδιαθέττει και ο πρόλογος του βιβλίου∙ μιας κοινωνίας, που με πρωτοπαλλήκαρο τον Κωσταντή-Αγά, πορεύεται με πυξίδα την ανθρωπιά, όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να ζήσει καλύτερα∙ που παλεύει κάτω από ασύμετρες συνθήκες με την αδίστακτη οικονομική εξουσία και την προκλητική πολιτική αυθεντία, με την κοινωνική και κρατική αδικία, με την απάνθρωπη ατιμία και την διαβολική εκμετάλλευση∙ έτσι όπως συμβαίνει, δηλαδή, σε κάθε μικρή ή μεγάλη κοινωνία ανά τον κόσμο.
Πρόκειται για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, που διαδραματίζεται σε ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί∙ ένα πόνημα με λίγα πολιτικά και εκλαϊκευμένα φιλοσοφικο-επιστημονικά ψήγματα, απαραίτητα να πλουμίσουν την αφήγηση και να κάνουν πιο κατανοητές τις συμπεριφορές και τις πράξεις των ηρώων του βιβλίου και των ανθρώπων γενικότερα. Το μυθιστόρημα: «Με Λένε Κωσταντή-Αγά», φιλοδοξεί να είναι και ένας φόρος τιμής στον κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται για το αυτονόητο: Να ζήσει απροσκύνητος και ελεύθερος.
Σ.Ν. Αλαχιώτης
«Όπου ξένος βασιλεύει, και δή μετ ‘ απολύτου εξουσίας, τα πάντα ψεύδος εισί και σκιά. Ο νόμος εκεί ενέδρα, η δικαιοσύνη σκευωρία, η αρετή έγκλημα, η Πατρίς κενόν όνομα και αυτή η οικογένεια, πηγή πικριών και οδύνης. Εις την εθνικήν όθεν αποκατάστασιν δέον να αποβλέπη Ο Λαός ως εις τέρμα των συμφορών».
Η. Ζερβός-Ιακωβάτος
Καλοτάξιδο αγαπητέ.