Ξ. Αγρέλλη: Τα Χριστούγεννα του Φυλακισμένου

Τα Χριστούγεννα του Φυλακισμένου

Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη

Εκείνο το μουντό βροχερό γιορτινό απόβραδο, ο Μανόλης γύριζε στο φτωχόσπιτο του φορτωμένος με γλυκά. Μόλις είχε πάρει το μεροκάματο της δουλειάς και είπε να το ξοδέψει, για να μοιράσει λίγη χαρά, στη χαροκαμένη του τη μάνα και στην μοναδική αδελφή του.
Ξάφνου από το στενό χωμάτινο σοκάκι, πίσω από τις πυκνές λυγαριές, πετάχτηκε αγριεμένος ο γεροδεμένος, ο Νώντας.
-Ακούστε με και βάλτε το καλά στο μυαλό σας, εσύ και η μάνα σου. Το παιδί που έχει στην κοιλιά της η αδελφή σου είναι δικό μου, αλλά δεν πρόκειται να την πάρω εγώ για γυναίκα μου, αυτή την ξεφτιλισμένη του χωριού.
Χωρίς να πει λέξη, ο ράθυμος ο Μανόλης, τράβηξε τον κοφτερό του σουγιά και τον ξεκοίλιασε τον άτιμο.
Μαζεύτηκε όλο το χωριό. Ο παπάς χτύπαγε απελπισμένος την καμπάνα της Εκκλησιάς και καλούσε σε βοήθεια. Μετά από λίγο, την ξαναχτύπησε νεκρικά, πένθιμα.
Ο χωροφύλακας, πήρε με τη βία τον φονιά του χωριού και τον έκλεισε στο στενάχωρο γραφείο της τοπικής χωροφυλακής.
Ισόβια !! Φώναξαν ομόφωνα οι Δικαστές. Τα λίγα λεπτά απερισκεψίας και οργής, στοίχισαν τόσο στο Μανόλη, ώστε να μείνει έγκλειστος για πάντα στη φυλακή.
Χριστούγεννα και εφέτος και από τον μικρό φεγγίτη, με τα χοντρά κάγκελα στο κελί του, ο Μανόλης θυμάται και αναπολεί. Βλέπει τα γκρίζα σύννεφα, να περνάνε από μπροστά του. Έτσι περνάνε και οι φοβερές στιγμές της ζωής του. Θυμάται και μετανιώνει πικρά, για το μεγάλο κακό που έκανε.
-Αχ! Εκείνος ο καταραμένος ο σουγιάς τα φταίει όλα.
-Αχ! πόση πίκρα κέρασε την μάνα του που έφαγε τα νύχια της στα χωράφια, για να τον μεγαλώσει μαζί με την άμυαλη την αδελφή του.
Τώρα ποιος θα τους προστατέψει; Μόλις γύρισε από τον Ελληνικό Στρατό, είδε τον πατέρα του να γκρεμοτσακίζεται από μια ξυλόσκαλα, στον ελαιώνα και να μένει ξερός επί τόπου.
Γιορτές, χρονιάρες μέρες και σαπίζουν τα νιάτα του σε ένα βρώμικο και στενό χώρο, με ένα νιπτήρα και μια λεκάνη. Άλλα και με ένα βλοσυρό συγκάτοικο, φορτωμένο με ληστείες και φόνους. Ο ισοβίτης κρυμμένος πίσω από την γκρίζα γενειάδα του, του λέει σαρκαστικά.
-Όλα συνηθίζονται μικρέ. Θα συνηθίσεις και την φυλακή.
Δεν του απαντάει. Βουλιάζει στις ζοφερές του σκέψεις.
Μετράει τα χρόνια, τους μήνες, τις μέρες, τις ώρες τα λεπτά. Ούτε ο ανελέητος χρόνος, δεν του συμπαραστέκεται. Ο άκαρδος, άλλοτε κυλάει γρήγορα σαν το νεράκι και τώρα τον βασανίζει αργά, αργά και δεν λέει να περάσει.
Σκέφτεται τον φίλο και συγχωριανό του, που σαπίζει στο χώμα και ένα δάκρυ μετάνοιας αυλακώνει το θλιμμένο του πρόσωπο. Ο ένας στο χώμα και ο άλλος στη φυλακή.
Μέρες γιορτής, λίγες ώρες προαυλισμού, ανάμεσα σε όλα τα κακοποιά στοιχεία, τα κατακάθια, τα αποβράσματα της κοινωνίας, όπως τους λένε. Τους φονιάδες, τους ληστές, τους διαρρήκτες, τους έμπορους ναρκωτικών, τους απατεώνες, τους νταβατζήδες και προαγωγούς, τους ενόχους, ίσως και μερικούς αθώους. Τι δουλεία έχει αυτός το καλό και εργατικό παιδί του χωριού, με όλους αυτούς του περιθωρίου; Κοιτάζει τον Πλατύ Ποταμό, που ίσα, ίσα ακουμπάει τον ψηλό μαντρότοιχο με τα αγκαθωτά συρμάτινα κάγκελα.
Μερικοί λευκοί γλάροι, πετούν κάνοντας κύκλους, πάνω από το ψυχρό και καλά φυλασσόμενο κτήριο. Τους παρακαλεί να τον πάρουν στα δυνατά φτερά τους, να πετάξει σαν ελεύθερο πουλί, να ταξιδέψει, σε μέρη μακρινά και αφανέρωτα.
Επιστροφή στο στενάχωρο κελί, με μόνη συντροφιά του το τσιγάρο.
Χιλιόμετρα τα τσιγάρα, του κατάτρωνε το μυαλό και τα πνευμόνια του.
Τον κατάτρωει και μια έγνοια, μια στεναχώρια. Αυτή της κατακραυγής, του κοινωνικού διασυρμού και αποκλεισμού.
‘Η μάννα και η αδελφή του φονιά’, θα λένε στο χωριό του, εκεί στην μεγάλη στέρνα, όταν γεμίζουν με δροσερό νερό, τις στάμνες τους, οι λαλίστατες κυράδες και οι φλύαρες κουτσομπόλες της γειτονιάς.
Κάπου σε μια άκρη κρυμμένη η Φιλιώ, η κρυφή αγαπητικιά του φονιά. Τι φταίει και αυτή που τις έταξε βέρες τις Μεγάλες Γιορτές και του φόρεσαν χειροπέδες;
Απελπισία, απόγνωση…. που δεν την γλυκαίνουν ούτε τα λιγοστά γλυκίσματα που τους μοίρασαν κάποιοι φιλάνθρωποι στο Σωφρονιστικό Ίδρυμα.
-‘Για την τιμή της αδελφής του’…. προσπάθησε να τον υπερασπιστεί ο δικηγόρος που του όρισε η Πολιτεία.
Εκείνο το γκρίζο και βροχερό, Πρωτοχρονιάτικο πρωινό ξημέρωμα, τον βρήκε ο δεσμοφύλακας κρεμασμένο στο παγερό κελί του. Πέταξε ψηλά, την ώρα που τα λαμπερά φώτα στα στολισμένα δέντρα των δρόμων άναβαν ακόμη.
Την ώρα που οι λάμπες πετρελαίου στο χωριό του, δεν είχαν σβήσει.
Εκείνος, ο Μανόλης, ο φονιάς του χωριού, άνοιξε το κλουβί και πέταξε πια ελεύθερος, σαν αϊτός, στα Γιορτινά και Φωτισμένα Ουράνια.
Ξανθίππη Αγρέλλη (24-12 –2018)